De laatste bladzijde…
Zoekend naar foto’s in m’n archief kom ik ook de vele stukken tegen die ik geschreven heb voor het AVS blad, DAWRA magazine en andere verschillende clubbladen. Van een demo in de Brabanthallen tot aan Europees kampioen worden. Van het eerste wedstrijd verslag tot aan het behalen van prestatie predicaten. Stuk voor stuk verhalen waarin ik trots vertel over de prestaties van m’n witte schimmel vriendje Penthor en ze toveren, ondanks het proces waar ik in zit, een lach op mijn gezicht.
En trots ben ik nog ste
eds, alleen ben ik nu gebroken en is de wereld onder m’n voeten weggezakt. Na 27 jaar samen te zijn geweest, heb ik mijn eerste en allergrootste liefde, mijn soulmate en leermeester, m’n alles op 15 Mei moeten laten gaan. Bijna 1,5 jaar heb ik geprobeerd te achterhalen wat hem mankeerde, maar geen arts had een antwoord en het heeft mij niet mogen lukken. En Pent is daardoor uiteindelijk door m’n vingers geglipt. Onmenselijke beslissingen en je kunt je er nooit op voorbereiden, maar liefde is soms ook loslaten.
Als 14-jarig meisje kwam Penthor, gefokt door meneer en mevrouw Kuijf, als pas gespeend veulentje bij ons op stal, eigenlijk voor de opfok en verkoop, maar ik had vanaf het eerste moment een klik met hem, dit zou mijn toekomstpaard worden!
Voorgelegd aan mijn ouders en hij mocht blijven, als 18-jarige kreeg ik hem compleet met strik “echt” voor mijn verjaardag. Het mooiste cadeau ever. Elke belevenis die we samen maakte was vervolgens een cadeautje. Ik ben met hem opgegroeid van 14-jarige puber tot 41-jarige volwassen vrouw, en hij stond altijd met z’n spiegel naast mij klaar. Wat heb ik veel van hem geleerd, natuurlijk rijtechnisch want hij heeft alles gegeven, maar ook op ziels-en gevoelsniveau zoals onze arabieren daar een neusje voor hebben!
Ik besluit na het inrijden dat ik met hem de, op dat moment nog niet heel bekende, westernsport ga verkennen. Hij bleek talent te hebben, en jaren lang op de kleinere maar ook grotere wedstrijden stond hij vooraan in de rij.
Er wordt naast de wran (westernvereniging voor alle rassen) ook een western vereniging opgestart speciaal voor Arabieren, de DAWRA. En natuurlijk waren wij erbij! Met z’n allen dezelfde passie. Er komt zelfs een eigen arabieren NK western, wat een heerlijke tijd. Dan slaat het noodlot toe en Penthor overleeft ter nauwer nood een koliek operatie waarbij een gezwel in de vorm van een fietsband wordt verwijderd. Zijn darmen waren door dit gezwel heen gezakt en dubbel geknikt. Wonder boven wonder komt hij na een revalidatie periode er geheel bovenop zonder overgebleven gevoeligheden of complicaties. We pakken de training weer fanatiek op. In 2006 behaalde hij de gouden medaille en werd hij Nederlands kampioen Trail bij de wran uit 28 combinaties, en een zilveren medaille Pleasure eveneens uit dit deelnemers aantal.
Reuze trots was ik en ik besluit dat het smaakt naar meer… We waren door dit besluit de “pioniers” die voor het eerst de landsgrenzen in 2007 over gingen om mee te doen met het EK western in Oostenrijk, super spannend maar wat een fantastische belevenis was dat! Met een gedeelde 4de plaats net geen podiumplek bemachtig. Na Oostenrijk volgde Polen, Denemarken en nog een paar keer Oostenrijk en Penthor stond altijd voor mij klaar. In 2013 Penthor was toen 19 jaar, werden we Europees kampioen in Denemarken, Penthor schreef meerdere malen Nederlands kampioen op zijn naam, werd Waho-winnaar in 2012, en hij had maar liefst 4 AVS prestatie predicaten western op zijn naam staan. In de klasses aan de hand is hij voor het eerst als 5 jarige geshowd in Exloo en won zijn rubriek, maar ook als 17 jarige sleepte hij op de regionale en nationale keuring goud binnen met 2x 20 voor gangen en 1x 20 voor type. Penthor was het type paard dat ervoor zorgde dat je hem niet vergat, hij was ondeugend, wist bij iedereen die hem in de voorring vast hield (als ik weer eens moest plassen) om een snoepje af te dwingen. Stal kinderhartjes en zorgde dat je verdronk in zijn prachtige zwarte kijkers.
In 2019 als 25 jarige werd hij uitgeroepen en geëerd in Oostenrijk op de Europese kampioenschappen in de categorie “the oldest horse in competition”, toen nog niet wetend dat dat ons laatste deelname jaar zou zijn. Zijn eerste lintje behaalde hij ooit op zijn 3de wran wedstrijdje op 28 maart 1999 (5de plaats pleasure en 8ste trail) en onze laatste wedstrijd is geweest toen hij ruim 25 jaar was, hij heeft daarmee een actieve en altijd goed presterende wedstrijd carrière van maar liefst ruim 20 jaar gekend. Helaas heb ik hier doordat hij ziek werd, en als vanzelfsprekend mijn aandacht naar hem ging, geen aandacht aan besteed. Maar ik denk dat Penthor een voorbeeld is van de schoonheid van ons ras, veelzijdigheid maar ook de robuustheid van een Arabisch volbloed heeft laten zien gedurende zijn leven!
Ik heb na het overlijden van Penthor honderden reacties, kaartje en berichtjes gekregen die mij erg gesteund hebben en een ding werd er heel duidelijk door… hij was een (western)begrip meer dan dat ik mijzelf realiseerde! Penthor gaat gemist worden en niet alleen door mij. Had ik al gezegd hoe trots ik op hem ben? Ik hoop van harte dat de pijn, paniek en leegte die ik nu voel een plekje zullen krijgen. Ik had graag nog jaren van je willen genieten, lekker genietend van je pensioen bij ons op het land, maar ik zal mij erin moeten gaan berusten dat het niet zo mocht zijn. 27 jaar vol liefde ga ik koesteren, rust zacht mijn allerliefste Penthor.
